2013-04-27 Christel blog

Hoe omgaan met onze dierbare overleden op een waardige manier?

Telkens , traditioneel weer dodenherdenking en zoals elk jaar
gaan mensen (on)nodig de bloemenindustrie sponsoren en dan op weg naar het
kerkhof.
Maar dat hoeft niet! De mensen weten niet altijd even goed hoe ze de doden op een andere manier kunnen eren.

Elk najaar zijn er in onze maatschappij dezelfde tradities die terugkeren,
op televisie beginnen ze met een nieuw seizoen,
in Antwerpen kan men naar de boekenbeurs,
in grootwarenhuizen staan eind oktober de kerstbomen al uitgestald en
sinterklaas moet nog passeren,
pretparken doen hun najaarskassa rinkelen met de Halloween hype,
en overal in de wereld draagt men een klaproos om de doden van de oorlogen
te herdenken en gaan mensen naar het kerkhof.
Jammer eigenlijk.
Enkel in november en voor de rest van het jaar komt men er niet.
Elk mens gaat op een andere manier om met rouwen en verdriet en het is daarom niet altijd nodig om naar een kerkhof te gaan want uw familie, vriend(in), kind, kennis is daar niet aanwezig.
En dit is een feit waar mensen niet altijd bij stilstaan.
Als mens tussen de mensen en als medium mogen we ook dit najaar weer mensen helpen die het moeilijk hebben met dit thema spiritueel rouwen. Vorige maand kon u een liefdevolle boodschap lezen van Jozef de Veuster, alias, Pater Damiaan, een liefdevolle man die zich ook belangeloos heeft ingezet voor de medemens.
Elk mens en persoonlijkheid overleeft de fysieke dood en zal zijn leven verder zetten in het universum.
De dood is slechts daar voor onze verpakking, het lichaam.

“Als men eens meer bewust zou zijn dat wij niet weg zijn maar leven in
een andere dimensie, als mijn vrouw eens zou beseffen dat ik naast haar
in de zetel zit, dat ik weet en kan zien dat ze mijn foto een zoen geeft,
dat ik weet dat ze mijn trui draagt”.
Deze uitingen hoor ik elke dag van dierbaren die hun beklag komen doen
hoe moeilijk het ook voor hen is om te zien en te beseffen dat wij aardse
mensen niet begrijpen of bewust beseffen en de waarheid een kans willen geven.
En dat er leven is na de dood en dat contact mogelijk is.
En deze zin hoor ik dikwijls van overleden familieleden,
en iedereen die aan de overkant leeft.
“Als de mensen eens zou beseffen dat iedereen daar leeft in volle glorie,
in het volle licht van hun ware bestaan,
en dat iedereen de kans krijgt om te gaan en te staan waar ze willen
na hun fysieke dood.”
Het hiernamaals als plaats bestaat niet.
Het is geen plaats, het is een bewustzijn.
Mensen worden terug lichtpartikels en deze energie gaat nooit verloren
en de ware persoonlijkheid na de fysieke dood gaat ook nooit verloren
en dat gegeven kan altijd opgevraagd worden.
Wil men leven na de dood begrijpen, zoals het werkelijk is,
leer dan iets over kwantumfysica.

Hoe kan je nu op een fijne manier omgaan met het feit dat iemand is moeten
vertrekken en dat jij als persoon je alleen voelt, achtergelaten en niet begrepen?

Het is bijzonder belangrijk om eerst een paar dingen te begrijpen en dat is de
structuur van de mens zelf.
Daar bedoelen we geen biologische structuur mee, maar een energetische.
Uw ouders maken uw lichaam en de kern wie je zelf bent,
je ware ik is altijd al aanwezig geweest door de eeuwen heen.
Elke ziel komt en vertrekt weer na een leven en keert weer in een
fysieke verpakking.
Wij zijn allemaal geesten die een verpakking hebben in een fysieke verschijning.

Mensen weten niet dat de geest van de baby in het lichaam van
de moeder in daalt in de vierde maand van haar zwangerschap.
De baby zijn ziel is bij de conceptie aanwezig en ze ervaart dit als ze voor het eerst leven in haar buik voelt en elk kind kiest zijn ouders om
zo de perfecte lessen aan te trekken die deze ziel moet leren tijdens het leven.

Als je de kern van de mens begrijpt en ook weet dat elke geest
terugkeert naar de bron na het leven en dat het leven in de kosmos gewoon
verder gaat in een niet menselijke verpakking maar op een manier dat je
iedereen die je hebt ontmoet gewoon kan zien en spreken,
als je weet dat energie niet verloren gaat, dan kan men ook beseffen
dat we elkaar na de fysieke dood ook zullen terugzien.
Ons fysieke lichaam is de auto waar we hier mee rondrijden om gezien te worden. En dat is nu het meest kritieke punt.
Als iemand sterft dan missen we deze persoon zijn fysieke verschijning
omdat we niet weten dat we op een andere manier met deze persoon kunnen omgaan. Mensen knuffelen graag en pakken graag elkaar vast.
En alle respect voor het oprechte verdriet en het oprechte gemis.

Maar als men eerst beseft en gaat accepteren dat er veel meer is dan
wat je kan zien met je fysieke ogen , dan weet je dat er een grotere
waarheid bestaat die klaarligt om door jou ontdekt te worden.
En dan kunnen we gaan begrijpen hoe je zelf in elkaar steekt dan kan je
ook leren omgaan met de wetenschap dat elke mens niet weg is
en zomaar in het niets is opgelost.
Het is niet zo omdat u het niet kan zien dat het daarom niet bestaat.
In onze culturen wordt het lichaam begraven of gecremeerd,
in Tibet worden de mensen aan de gieren gegeven.
Uw dierbaren zijn niet op het kerkhof aanwezig,
hun verpakking is uw dierbare niet.
Het is een jasje.
De ware persoon, zijn ware identiteit en persoonlijkheid leeft en is
gelukkig in de geest.
En onze familieleden, vrienden, kennissen en collega’s die we zo nauw
aan het hart dragen, zijn bij ons.

Maak een klein ritueeltje, doe een speciaal gebaar.
Zet thuis een mooie tafel neer maak een speciale plaats voor deze persoon.
Sommige mensen hebben een kaarsje bij hun foto samen met een bloemetje.
Maar maak er wel geen rouwkapel van.
Overledenen houden niet van drama.
Ze kunnen niet tegen verheerlijking van hun persoontje.
En sommige mensen stoppen met leven omdat hun dierbare er ineens niet meer is.
Dit is verkeerd.
Voordat die persoon geboren was had jij ook een eigen leven en de
spirituele wereld vertelt ons altijd, dat men nooit de dood van een
dierbare mag gebruiken om achter te schuilen om je eigen persoonlijke
verantwoordelijkheid te ontlopen.
Jij hebt ook als mens lessen te leren en te leren dat het leven na de dood
niet stopt.
Neem ruimte voor uw oprecht verdriet en neem uw tijd,
maar leer ook hoe je contact kan maken met je overledene.
Als je dit leert, dan ga je anders met je emoties om en dan wordt het
draaglijker.
Het helpt al om tegen jezelf te zeggen,
“mijn geliefde is op vakantie en is op missie en komt voorlopig niet
meteen terug.”
Als je dit zegt dan erken je al dat je elkaar kan
terugzien wat ook waarheid is. En de aarde is maar voor ons mensen een
tijdelijke verblijfplaats voor even.

Bron: Isabelle Duchêne